5.6 Bombardement op Malang (interview)
Description
Waar de Indonesische strijdkrachten tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog over het algemeen slecht bewapend waren, trad het Nederlandse leger op met tanks, schepen en vliegtuigen. Dit zogeheten ‘technische geweld’ kon de vijand grote schade toebrengen. De grote vuurkracht van dit type wapens ging echter gepaard met weinig precisie. Bombardementen en artillerievuur zorgde daarom niet zelden voor aanzienlijke aantallen burgerslachtoffers. Niet verwonderlijk is dat deze manier van oorlogsvoering bij burgers enorme angst zaaiden. De Chinees-Indonesische mevrouw S.M. maakte als vierjarige een Nederlands bombardement op de stad Malang mee, waar ze toen met haar gezin woonde. Ze vertelt over deze jeugdherinnering, die de impact van Nederlandse bombardementen tijdens de oorlog illustreert.
Geanonimiseerd interview met mevrouw S.M. CIHC Collectie Mondelinge Geschiedenis 21-1. Zonder plaats, 2013.
Vluchtelingen op weg naar Britse linies tijdens de slag om Surabaya. Oost Java, 1945. Fotograaf onbekend. KITLV 44717.
Transcriptie
SM: De straat moest geëvacueerd worden. Het Nederlandse vliegtuig gaat bombarderen in die straat, werd er gewaarschuwd.
I: En waarom zouden ze dat doen dan?
SM: Dat weet ik niet. En dan: ik moet poepen. Iedereen wacht op mij voor de deur. Dat heeft mijn moeder mij later verteld. Mijn moeder hielp mij. Toen was ik net klaar. Dus ik en moeder rennen naar de voordeur, waar de mensen al op straat wachten. En toen is het hele gebouw plat gebombardeerd, achter mijn rug.
I: Dus de bom viel op uw huis?
SM: Ja, ik schrok heel erg. Ik klampte me vast aan de benen van moeder, maar zij is hoogzwanger mijn broer. Ik kan me herinneren – in fragmenten – dat veel mensen met open buik, bloed, een gebroken been, en darmen op straat lagen. Dat is een bombardement zoals je in films ziet. Die bom heeft geen ogen. Ze bombarderen niet alleen gebouwen, maar ook de mensen. Om te beweren dat Indonesië nog steeds van Nederland is. We lopen tot het leenhuis en de volgende dag is mijn broer geboren. In Jalan Dempo. Dat huis kregen we te leen omdat die bewoners al gevlucht waren.
Geanonimiseerd interview met mevrouw S.M. CIHC Collectie Mondelinge Geschiedenis 21-1. Zonder plaats, 2013.
Vluchtelingen op weg naar Britse linies tijdens de slag om Surabaya. Oost Java, 1945. Fotograaf onbekend. KITLV 44717.
Transcriptie
SM: De straat moest geëvacueerd worden. Het Nederlandse vliegtuig gaat bombarderen in die straat, werd er gewaarschuwd.
I: En waarom zouden ze dat doen dan?
SM: Dat weet ik niet. En dan: ik moet poepen. Iedereen wacht op mij voor de deur. Dat heeft mijn moeder mij later verteld. Mijn moeder hielp mij. Toen was ik net klaar. Dus ik en moeder rennen naar de voordeur, waar de mensen al op straat wachten. En toen is het hele gebouw plat gebombardeerd, achter mijn rug.
I: Dus de bom viel op uw huis?
SM: Ja, ik schrok heel erg. Ik klampte me vast aan de benen van moeder, maar zij is hoogzwanger mijn broer. Ik kan me herinneren – in fragmenten – dat veel mensen met open buik, bloed, een gebroken been, en darmen op straat lagen. Dat is een bombardement zoals je in films ziet. Die bom heeft geen ogen. Ze bombarderen niet alleen gebouwen, maar ook de mensen. Om te beweren dat Indonesië nog steeds van Nederland is. We lopen tot het leenhuis en de volgende dag is mijn broer geboren. In Jalan Dempo. Dat huis kregen we te leen omdat die bewoners al gevlucht waren.