Het beeld dat in Europa is gevormd van het Midden-Oosten en Noord-Afrika is sterk bepaald door de fotografie die werd gemaakt in fotostudio’s aldaar. Die werden vanaf ongeveer 1870 – dus nadat Tinne daar was geweest – in groten getale opgericht. Deze studio’s richtten zich op verkoop van foto’s aan Europese toeristen en dus ook op hun smaak. Het beeld dat uit deze foto’s naar voren komt, en dat nog steeds de mediacultuur over Noord-Afrika en het Midden-Oosten bepaalt, is vaak doordrongen van oriëntalisme. Dit is een zienswijze waarbij vanuit Europa landschappen en mensen vooral vanuit een westers kader werden afgebeeld. Aan bod kwam met name wat als voorloper van de Europese en/of christelijke beschaving werd gezien. Mensen werden vaak denigrerend afgebeeld als object van antropologische studie, in erotische context of als folkloristisch ‘type’. Het is met name in het vergelijk met deze latere fotografie, dat we zien hoezeer Alexine Tinne haar reisgezellen van diverse huidskleur en komaf, afbeeldde in familiefotografie, dus als gelijkwaardig.

Om de thematiek uit de foto’s van Alexine Tinne door te trekken naar het heden, worden deze foto’s van Dagmar van Weeghel getoond. Het afbeelden van mensen van andere komaf met respect en waardigheid was in de tijd van Alexine Tinne, maar ook vandaag de dag helaas nog, een statement. Dagmar van Weeghel maakt portretten van mensen die vanuit Afrika naar Nederland of België zijn geëmigreerd. Ze maakt deze portretten samen met de modellen en voorziet de foto’s van informatie over hun identiteit en hun achtergrond. De portretten zijn statig en van een beeldtype dat traditioneel voor portretten van voorname personen wordt gebruikt. Zo beeldt Van Weeghel deze mensen in hun kracht af. Net als Alexine Tinne en haar reisgezellen in Noord-Afrika, zoeken de door Van Weeghel geportretteerden naar nieuwe sociale verbintenissen, over de grenzen van cultuurverschillen heen.