Beeldende kunst
|
Beeldhouwer-schilder-schrijver, zo afficheerde Jan Wolkers zichzelf. In die volgorde. Hij werd na de bevrijding opgeleid als beeldhouwer aan de Kunstacademie, ging in Parijs in de leer bij Ossip Zadkine en in Salzburg bij Giacomo Manzù. In de jaren vijftig – en tijdens zijn late leven op Texel – vervulde hij verschillende openbare opdrachten. Als jongen droomde hij ervan om schilder te worden. Hij zwierf met een schetsboek en schilderkistje door de bossen en parken rond Oegstgeest en legde het terrein van zijn jeugd, het landschap en de natuur vast in traditionele, figuratieve stijl. De publicatie van zijn debuutroman Kort Amerikaans in 1962 veranderde Wolkers in één klap van een arme, getalenteerde beeldhouwer in een beroemd en succesvol schrijver. Toch is Wolkers altijd beeldend werk blijven maken. In de jaren zestig veranderde zijn werk van figuratief in abstract en raakte hij |
gefascineerd door vorm en materiaal zelf. Hij maakte werken in hout en verf, collages met riet, veiligheidsspelden en shuttlebolletjes, lood en linnen, goud en stront. Het hemelse en het aardse. Tijdens een reis naar New York in 1987 werd Wolkers overvallen door een sneeuwstorm. Hij zag de vlokken weerspiegeld in de ruiten van de wolkenkrabbers en dacht onmiddellijk: dat moet ik schilderen. Terug op Texel begon hij aan schilderijen in verschillende compartimenten, waarop de verf dwarrelt als in een sneeuwstorm. Deze ‘gedachtelandschappen’ bleef hij maken tot aan zijn laatste dag. Steeds variërend in de dikte van de toetsen van zijn penseel – van oogverblindend pointillistisch tot woest impressionistisch. De kleuren reflecteren de hei, de lucht en de zee van Texel. Zijn laatste grote doek is cadmiumgeel, de kleur van het herfstblad van de tulpenboom in zijn tuin.
|
RESOURCE
Jan Wolkers, Zelfportret als Rembrandt, 1944
RESOURCE
Jan Wolkers, Papaverbollen, 1947
RESOURCE
Erik poseert voor het beeld Jongen met haan, 1955
RESOURCE
Abstracte compositie (groen-geel-blauw), 2005