Het manuscript is niet uitvoerig geannoteerd; het was niet bedoeld voor schoolgebruik, maar bestemd voor een waardige plaats in de bibliotheek van het klooster. Maar dat wil niet zeggen dat niemand het ooit gebruikt heeft. Onderzoekers hebben verbeteringen en van twee verschillende geleerden uit de late negende en vroege tiende eeuw tussen de regels en in de marges kunnen identificeren. De monniken hebben het boek dus wel degelijk bestudeerd en ook geprobeerd de tekst van fouten, die kopiisten bij het overschrijven maakten, te zuiveren. Ook hebben ze interessante passages gemarkeerd.
Al deze interventies zijn op een van de laatste pagina’s van het manuscript van De natura deorum goed te zien. Helemaal bovenaan staat een vinger die een bepaalde zin aanwijst; iets verderop zijn meerdere regels door een in de marge getekend gezicht als opmerkelijk aangetekend. Direct daaronder heeft de kopiist van het manuscript een stuk tekst vergeten over te schrijven. Het gaat om de zin waarin Cicero bespreekt waarom mensen de goden vereren – niet uit dank voor morele kwaliteiten, maar wegens winst en persoonlijk voordeel: at quod dives, quod honoratus, quod incolumis; Iovemque Optimum et maximum ob eas res appellant, non quod nos iustos, temperantes, sapientes efficiat, sed quod salvos, incolumis, opulentos, copiosos (“Maar omdat men rijk, geëerd en ongedeerd is, daarom noemen de mensen Jupiter de beste en grootste [Jupiter had de bijnaam Jupiter Optimus Maximus]; niet omdat hij hen rechtvaardig, bezonnen of wijs heeft gemaakt, maar gered, ongedeerd, rijk en welvarend.”).
De monnik die het manuscript in Corbie las, heeft twee fouten ontdekt: het allereerste woord was als ad geschreven, wat het voorzetsel ‘naar’ is, terwijl het voegwoord at (‘maar’) nodig is – de lezer corrigeert dat direct in de tekst. Ten tweede heeft de schrijver enkele woorden vergeten die juist cruciaal voor de betekenis zijn, namelijk Iovemque Optimum et maximum ob eas res appellant (‘daarom noemen de mensen Jupiter de beste en grootste’). Omdat zoveel woorden niet makkelijk tussen de regels te schrijven zijn, heeft de lezer een teken in de tekst gemaakt en aan de rand de ontbrekende woorden geschreven.