Een genre dat eveneens ongewoon was in de fotografie, is het ruiterportret. Deze ruiterportretten staan op naam van fotograaf Maurits Verveer (1817-1903) en zullen in zijn studio zijn afgedrukt. We denken dat Alexine Tinne bij het maken van deze foto’s veel regie heeft gehad. Samenwerking zoeken met andere fotopioniers was iets dat Tinne vaker deed. Ze kende het genre van het ruiterportret van de schilderkunst. Het geschilderde ruiterportret was in aristocratische kringen in trek; van Tinne zelf en enkele naaste familieleden bestaan er ook enkele. De fotografische ruiterportretten die hier te zien zijn verschillen significant. Er zijn drie formele, sterk geposeerde ruiterportretten met Tinne en profil in rijkostuum zittend op haar paard, gemaakt door Verveer. Met deze eerste groep portretten sluit Tinne aan bij een vorstelijke en adellijke visuele cultuur van het ruiterportret zoals die al eeuwen bestond in de schilderkunst.

Daarnaast zijn er drie meer informele opnames van Tinne, staande bij haar paard in de manege. Geheel volgens haar lust tot experimenteren heeft zij in dit tweede groepje portretten zichzelf in een meer alledaagse setting vast willen leggen.

Dagmar van Weeghel doorgrondde het geschilderde ruiterportret van Alexine door het in fotografie te reconstrueren. De Parijse aristocratische schilder Henri Auguste d’Ainecy comte de Montpézat (1817-1859) maakte het schilderij toen hij in 1848 en 1849 in Den Haag woonde.  Alexine was zelf niet tevreden over het schilderij: ze vond dat ze eruitzag als een ‘dying duck in a thunderstorm’. Van Weeghel ensceneerde daarom een nieuw portret dat Tinne beter uitbeeldt: als jonge vrouw die in de duinen van Scheveningen uitkijkt naar en droomt over wat er zich achter de horizon bevindt.