De Duitse bezetter voerde diverse redenen aan om mensen te deporteren en in kampen op te sluiten. Je joodse afkomst volstond doorgaans, maar ook het hulp bieden aan joden of het houden van een politieke redevoering werden door de bezetter gezien als een legitieme reden voor deportatie. 

Sem Dresden, hoogleraar Frans en algemene letterkunde in Leiden, was van joodse afkomst. Samen met zijn vrouw zag hij zich voor een pijnlijk en onmenselijk dilemma gesteld toen hij naar Westerbork werd afgevoerd: namen ze hun kinderen mee naar het kamp, of lieten ze hun kinderen onderduiken bij een onbekend pleeggezin? Ze kozen uiteindelijk voor dat laatste. Doordat Dresden

en zijn vrouw de achternaam van de pleegouders waren vergeten, ondervonden ze moeilijkheden toen ze hun kinderen na de oorlog probeerden terug te vinden. 

Nico Rost was een geëngageerd communist, en - hoewel zelf niet van joodse afkomst - trouwde hij met een joodse vrouw. Rost was een man van het verzet, die zijn literaire talent inzette om verzet te plegen tegen de Duitse bezetter. Zijn anti-nazistische sentimenten waren sterk, maar desondanks had hij een voorliefde voor de Duitse cultuur en literatuur. Zo vertaalde hij talloze literaire werken vanuit het Duits en  woonde hij ook enige tijd in Berlijn.